Γεια σου, Φρίντα.
Βλέπω την κόκκινη καρδιά
να κείτεται στα πόδια σου,
έξω από σένα
κι από το άσπρο νυφικό,
τον αιματοβαμμένο γάμο
την έκτρωση
και το μικρό φάντασμα μωρό
που πετάει στο ταβάνι.
Ναι, πολλές φορές μάλιστα
ερωτεύτηκα τον άντρα σου
ζωγράφο, ποιητή, ασφαλιστή
πλασιέ, κηπουρό
τον ίδιο πάντα άντρα
γιατί ζωγράφιζε συνέχεια
το μαύρο μου στόμα
μια τρύπα στο σκοτάδι,
όλοι οι άντρες μου λέγονταν Ριβέρα
γιατί ήξεραν θαυμάσια
να προκαλούν τον πόνο.
Φρίντα, κόκκινη λυπημένη
Φρίντα ελάφι και Φρίντα φωτιά
αυτή η κόκκινη καρδιά
παλλόμενη, ολοζώντανη μπροστά σου
δεν είναι πια δική σου, είναι δική μας.