Στὴ Λάρισσα θὰ μποῦμε... σημάνετε, τρουμπέταις,
κτυπήσατε καὶ πάλι, ταμποῦρλα, δυνατά,
βροντήσετε κανόνια, κι’ ἀνάψετε ρουκέταις...
Ἀλλ’ ὄχι! ἂς μὴ γίνῃ κανένα ἀπ’ αὐτά,
γιατί μπορεῖ οἱ Τοῦρκοι νὰ πειραχτοῦν, καὶ τότε
ἐγὼ τὰς χείρας νίπτω, γενναῖοι πατριῶται.

Πρέπει καλὰ καὶ σώνει νὰ ἐνθουσιασθοῦμε,
εἶναι ἀνάγκη τάχα νὰ πέσουν κουμπουριαῖς;
Καὶ τάχα δίχως ζήτω καὶ βρόντους δὲν μποροῦμε
νὰ ψάλωμε τοῦ ἔθνους τῇς νέαις λευθεριαῖς;
Ἀφῆστε ἀπ’ τὴ γῆ μας οἱ Τοῦρκοι ν’ ἀλαργάρουν,
καὶ τότε ἡ κουμπούραις ἂς δώσουν καὶ ἂς πάρουν.

Ὅ, τι κι’ ἂν πῇς ἀξίζει ἡ λευθεριὰ τοῦ κράτους,
μὰ κι’ ἡ ζωή, ἀδέλφια, ζυγίζει πιὸ βαρειά...
ἐλευθεριὰ μὲ μάχαις, μὲ αἷμα καὶ θανάτους
ἀληθινὴ δὲν εἶναι, θαρρῶ, ἐλευθεριά.
Καὶ τι θὰ ὠφελήσῃ νὰ ἐλευθερωθοῦμε,
σὰν πρέπει, πατριῶται, γι’ αὐτὸ νὰ σκοτωθοῦμε;