Δυο τρεις φωτογραφίες
πρόσφατες σχετικά
τις έχω κρεμασμένες
δίπλα στα κλασικά ταγέρ μου
εύκολα τις βρίσκω.
Οι παλιές
έχουν αποθηκευτεί ξεχασμένες
σ’ ένα κασελάκι ξύλινο
ζωγραφισμένο απ’ έξω
με Διονύσου σταφύλια.
Μου το έστειλαν κάποτε δώρο
κάτι φιλικά μου αμπέλια.
Αναδεύω. Χρειάστηκα εκτάκτως
το πιστοποιητικό μιας θάλασσας
αδύνατον να βρω πότε και που
βυθίστηκε.
Στο βυθό κατεβαίνω
ψάχνω εισχωρώ στα ναυάγια
Θεέ μου πόσα πρόσωπά μου
βρίσκω σαν όστρακα κολλημένα
στων ματιών τα θαμπά φινιστρίνια
λίγα λίγα τ’ ανεβάζω
στο κατάστρωμα του φωτός τ’ απιθώνω
ξαναβουτάω
φέρνω κι άλλα πρόσωπά μου
στην επιφάνεια
απίστευτο κοίτα πόσες φορές
άρα δεν είναι τόσο σύντομη
όσο λέμε, η ζωή
αλλά και σύντομη να είναι
ένας λόγος παραπάνω
να επαίρομαι, πόσες φορές
μέσα σε μία τόσο σύντομη ζωή
αφθόνησε να πεθαίνω.
και με τι φωτογένεια.