Χαρῆτε, καὶ ἀράζουμε, ἀδέλφια, μέσ’ στὸ Βόλο,
κι’ ἐδῶ γλυκειὰ ξημέρωσε ἑλευθεριᾶς ἡμέρα...
ἀπάνω στὰ κατάρτια σας καὶ στὸ βαπόρι ὅλο
Ἑλληνικὴ στηλώσετε κι’ Ἐγγλέζικη παντιέρα.
Οἱ Τοῦρκοι πᾷν στὸ διάβολο χωρὶς νὰ ρίξουν σμπάρο,
λοιπὸν παντιέραις στὰ ψηλά, παντιέραις στὸ φουγάρο.

Νά! Νά! Καὶ ἕνα Τούρκικο βαπόρι στὸ λιμάνι,
μὰ μὴ φοβᾶσθε τίποτα, τραβᾶτε μὲ ἀέρα·
εἶναι ἐδῶ ὁ Χάμλεϋ, καὶ τοῦτο μόνο φθάνει,
κι’ ἂν μία λέξι μᾶς εἰποῦν τοὺς κόβει πέρα πέρα.
Ἐμπρός λοιπόν, σηκώσετε παντιέραις γιὰ γινάτι,
νὰ μποῦμε μιὰ φορὰ κι’ ἐμεῖς στοῦ Μουχαμὲτ τὸ μάτι.

Ὅλος ὁ κόσμος στέκεται ὁλόρθος στὸ βαπόρι...
νά! δίπλα μας τὸ Πήλιον μὲ ὅλα τὰ χωριά,
ὁ Ἅγιος Λαυρέντιος, κοντὰ τὸ Κατωχῶρι,
ὁ Ἅη-Γιώργης ἀπ’ ἐδῶ, ἐκεῖ ἡ Πορταριά.
Μὰ νὰ κι’ ἡ Μακρυνίτσα μας... σταθῆτε νὰ τὴν δῶ...
νομίζω πὼς στοὺς βράχους της ἀβάσταχτος πηδῶ.

Ὦ Μακρυνίτσα, σὲ θωρῶ μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα,
κι’ ἂν πέντε κάλους σουβλεροὺς δὲν εἶχα στὰ ποδάρια
θὲ νὰ πετοῦσα φτερωτὸς στὸ ἅγιό σου χῶμα,
ποὺ μ’ αἷμα τὸ ποτίσανε ἀφράτα παλληκάρια.
Τραγουδημένο μου χωριό, τὸ ὄνομά σου λέω,
καὶ ἡ καρδιά μου σχίζεται καὶ μοὔρχεται νὰ κλαίω.

Ἐσὺ τὴν ἐπανάστασι ἐτίμησες, καϋμένη,
ἐσὺ καὶ τὴν ἀτίμασες στὴ μάχη σου ἐκείνη,
μὰ ὅ, τι καὶ ἂν ἔκαμες θὰ εἶσαι δοξασμένη...
τὸ αἷμα ποὺ σ’ ἐπότισε τὴν ἀτιμία σβήνει.
Ἔ! ὅλα πιὰ ἂς ξεχασθοῦν, καὶ ἔλα, λευθεριά,
νὰ δοῦνε καὶ τ’ ἀδέρφια μας ὀλίγη ξαστεριά.