Ξυπνητήρι καταρροϊκό,
παντόφλες σε ετοιμότητα για τα πόδια,
ουρανός με γκρι τσόχα καλυμμένος.
Εμφανίζω το πουλί μου στον ηδονοβλεψία καμπινέ,
συνιστώ το πρόσωπό μου στο ξυράφι,
και αφήνω τον κόσμο να συμπυκνωθεί στ’ αυτιά μου.
Η ζωή μου είναι το μόνο δώρο που είναι δικό μου να κάνω
σ’ αυτό τον καταναλωτικό εγωισμό των ανθρώπων.
Συγγνώμη για την ποιητική αδεία, αλλά εάν απελευθερώσω
τη λαβή μου σχετικά με το ποιος είμαι, θα αφανιστούν όλοι.