Τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια... περνᾷ ὁ ἕνας χρόνος
καὶ ἔρχεται ὁ ἄλλος, διαβαίνει καὶ αὐτὸς
καὶ νά σου πάλιν νέος, καὶ πάντα θλῖψις, πόνος,
πολιτικά, παράταις, εἰρήνη καὶ στρατός.
Τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια... βραδιάζει, ξημερόνει,
καὶ ἕνα πέσε σήκω εἶν’ ἡ ζωή μας μόνη.

Γιατί στὸν κόσμο ἕνας νὰ φέγγῃ ἥλιος μόνο;
γιατί φεγγάρι ἕνα καὶ ὄχι δεκατρία;
γιατί ἀπ’ ἐδῶ πέρα ἕως ἐκεῖ στὸν Κρόνο
νὰ μὴ μπορῇ νὰ γίνῃ καμμιὰ συγκοινωνία;
Ἂν ἤξευρα τῳόντι πὼς δὲν θὰ σκοτονόμουν,
μ’ ἕνα κανόνι Ἄρμστρονγκ θ’ αὐτοχειριαζόμουν.

Γιατί τὰ τόσα ἃστρα ν’ ἀνάβουν καὶ νὰ σβήνουν;
καί τι καταλαβαίνει ἐκεῖνος ποὺ τὰ βλέπει;
καλλίτερα δὲν εἶναι νὰ πέσουν καὶ νὰ γίνουν
πεντόφραγκα ἢ λίρες μὲς στὴ δική μου τσέπη;
Ὤ! τι καλὰ θὰ εἶναι ἂν εἰς τὀγδόντα τρία
καὶ γιὰ παράδες γίνῃ καμμιὰ ἐπιστρατεία!

Γιατί κἂν ἕνα νέο σ’ ἑμᾶς νὰ μὴ συμβαίνῃ;
γιατί μὲς στὰ Ταμεῖα νὰ τρέχουν ποντικοί;
γιατί ὁ πόλεμός μας στὸ βρόντο νὰ πηγαίνῃ,
γιατί καὶ ἡ χολέρα δὲν μᾶς πολιορκεῖ;
Τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια... βραδιάζει, ξημερόνει,
καὶ ἕνα πέσε σήκω εἶν’ ἡ ζωή μας μόνη.

Κι’ οἱ τόσοι ἀστρονόμοι μᾶς λένε πὼς ἡ σφαῖρα
τοῦ κόσμου θὰ χαλάσῃ, μὰ δὲν χαλᾷ ποτέ...
Ὤ! πότε πιὰ μὲ μία ψηλὰ εἰς τὸν ἀέρα
θὰ τιναχθοῦμε ὅλοι, πεζοὶ καὶ ποιηταί;
Μέσα σὲ τόσα λόγια καὶ τόση σιχασιὰ
θὰ εἶναι σωτηρία ἡ Κοσμοχαλασιά.