Όμορφος που είσαι αγάπη μου!
Και πόσο μου λείπει τώρα η αγκαλιά σου.
Ταξιδεύεις εσύ και παλεύεις με τα κύμματα στον ωκεανό... και γώ, πετάω στα σύννεφα...και κοιτάω τη φωτογραφία σου.
Το τελευταίο μας φιλί στην προβλήτα του λιμανιού, δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει.
Ούτε και `γώ ξέρω πού και πως βρήκαμε τη δύναμη να χωρίσουμε τα σώματά μας.
Μπήκες εσύ στο καράβι σου, και γώ προχώρησα αντίθετα, χωρίς να κοιτάξω πίσω...
Δεν κοιτάζω ποτέ πίσω... Τό'χω γρουσουζιά.
Εφτασα στο ξενοδοχείο με τα πόδια, δεν ξέρω πόσες ώρες περπατούσα, δε με ένοιαζε, αφού κανένας πια δε με περίμενε στο δωμάτιο.
Σκεφτόμουν τις μέρες που περάσαμε μαζί, το άγνωστο λιμάνι, που μάθαμε απ'έξω, πόντο τον πόντο, περπατώντας πιασμένοι χέρι χέρι.
Καθισμένη τώρα στη θέση μου στο αεροπλάνο, ακόμα μια φορά, γυρίζοντας πίσω στο μικρό, δικό μου βασίλειο, αναρωτιέμαι ποιο θα είναι το επόμενο λιμάνι που μας περιμένει να ανακαλύψουμε.
Εγώ ψηλά, πάνω απο τον Ατλαντικό στα σύννεφα, και σύ κάπου ανάμεσα στον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό, στην άλλη μεριά της γής, με άλλα αστέρια να φέγγουν τον ουρανό σου τη νύχτα και μοναδικό κοινό το μικρό δικό μας αστέρι, αυτό που νοητά κοιτάμε και οι δύο κάθε βράδυ οταν λέμε καληνύχτα.
Και ας μήν υπάρχει τέτοιο... που να μπορούμε να το βλέπουμε και απο τα δύο ημισφαίρια...
Είναι το αστέρι μας, και το πάμε εμείς όπου θέλουμε, όπου αποφασίζουμε ότι μας τραβά η ζωή και η τύχη.
Και μ’ αυτό οδηγό, πορευόμαστε στη ζωή μας.