1.
Τ’ άλογο κι’ η ψυχή
πήρανε ανεπαίσθητα
την ηδονή της θάλασσας
κι’ απόμεινε ο ποιητής
ενάλιος να συμπληρώνει
με την κραυγή της Αγίας Σαλαμονής
τα ρημαγμένα λιμανάκια.
Τότε είναι που ο άνθρωπος
καταμεσίς της γης
κάθισε και συμμάζεψε τη γνώση
και τους βαρβάρους πρόλαβε.

2.
Σήμερα παραβιάσανε το φρούριο.
Αύριο η ποίηση
θα ξαναβάλει τάξη
όπως και πριν που ζούσε
ο Βασιλιάς Αηδόνιος.

3α.
Έχω ένα φίλο ομόιδιό μου!
Στο φρούριό του η ψυχή μου
κι’ ακολουθούν οι μέρες ανασαίνοντας.

3β.
Τυχαίνει μέσ’ στα δάκρυα της χαράς
σε δειλινές αποσπερίδες
να λησμονιέμαι σαν παιδί
μέσ’ στο μεθυστικό ταξίδι
συνήθεια ως είναι μακρινή
το πετροβόλημα της γνώσης.
Κι αυτό μικροί μου Αγγελινοί
γιατί μ’ απόμεινε ο Θεός
κι η Περιπλάνησή Του.

4.
Καράβι μεθυσμένο η ζωή μου
κι ένας απέθαντος θεός
μεγαλινός που με προσμένει.
Βράχοι ψηλόδενδροι δικοί μου
και κάποιο χέρι.
Ακοίμητα θαλασσινά πουλιά
σε κάποια ποίηση μεθυσμένη
σε κάποια δάκρυα θεϊκά
που μ’ ανταμώνουν.