ο έλεγαν ζευγάρωμα και γινόταν στο σκοτάδι.
-Πώς το ξέρεις;-
αρχαία γνώση που κατοικεί στα κύτταρα
εκσφενδονίζεται στο αίμα,
το λέγαν συνουσία,
σώμα με σώμα
πνιχτές κραυγές, πονούσε
σε παλιά εργοστάσια σε ρημαγμένα σπίτια
μέσα στα ερείπια
ο ένας πάνω στον άλλο
πεινούσαν και χόρταιναν σάρκα
-ήταν τότε το τέλος;
Αυτού που αποκαλούμε τώρα.
Και κανείς ποτέ δεν αισθανόταν.
-Τι θα πει η λέξη;
Θα πει γνωρίζω το όνομά σου
Εκείνο το παλιό
αναγνωρίζω σε σένα το δελφίνι
τον λύκο το σκαντζόχοιρο
τα ημερεύω και τρίβονται πάνω μου
Θα πει σου χαρίζω τα μάτια μου
Θα πει δώσε μου τα χέρια σου να αγγίξω.
-Και κανείς ποτέ δεν αισθανόταν;
Μόνο κάτι γραφικοί.
Είχαν στην παλάμη χαραγμένους χάρτες.
Έψαχναν λέει την Επαφή.
-Τι θα πει η λέξη;
Δεν ξέρω, εγώ από τότε έγραφα
Ατέλειωτοι πάπυροι
στη βιβλιοθήκη από μελάνι
Ήμουν τυφλός και ποιητής
Δεν ήξερα. Δεν έμαθα.