Στην furor poeticus φάση μου
έχω το λάπτοπ να με πρωταγωνιστεί.
Αν δεν ήταν γι’ αυτό θα μουρμούριζα:
"Πού, πού στην ευχή βρίσκομαι;"
Το λάπτοπ μ’ έκανε σήμα κατατεθέν της έμπνευσης,
ενώ το ρολόι δεν έχει δείκτες
να με κάνει χαρούμενο. Όταν δεν είμαι ευχαριστημένος
με τον τρόπο που νόμιζα πως θα ευχαριστιέμαι
γράφοντας κάτι, κλείνοντας το λάπτοπ
είναι το πιο λυπηρό σκοτάδι που υπάρχει.
Όταν το ξανανοίγω γυρίζει πίσω να περιλάβει τη ζωή μου
και να την πάει σε όποια χαρά αισθανθώ.
Το λάπτοπ μου δε θα σαμποτάρει ποιήματα όπως:
"Τα βουνά ζεσταίνονται σαν φραντζόλες"
ή "Η διπλή σειρά πεύκων κατά μήκος του δρόμου
προσθέτουν αίσθημα για τα σπίτια
με τη σουβλιά της καμινάδας".
Το λάπτοπ είναι και η ποιητική μεταθανάτια ζωή μου ―
μετά συγχωρήσεως η ποιητική άδεια...