Το πεντηκοστό μου έτος
υποδέχεται το πουπουλένιο πάπλωμά μου,
στην ζεστή του αγκάλη με τυλίγει
δίχως κριτική, σχεδόν σαν μητρικό φιλί
το βράδυ σε φοβισμένο παιδί ανάλαφρα βαρύ
κι ανεξίκακα αδιάφορο σαν άνδρας χορτασμένος
μετά τον έρωτα. Στα δεκαέξι ή και
στα σαράντα μου θα ούρλιαζα με τόσο λίγο.
Τώρα ευγνωμονώ αυτό το λίγο που είναι πολύ
και στη ζέστη του άπλα παραδίνομαι
δίχως κριτική αποδοχή, σχεδόν κύμα, περίπου θάλασσα.