Κόβω τις φλέβες μου
και κυλάς αργά...
Βγαίνεις από το κορμί μου
και ανακατεύεσαι
με το ζεστό νερό της μπανιέρας.
Σε πίνω λίγο-λίγο,
και σε ξαναβάζω μέσα μου.
Κατεβαίνεις αργά στο λαιμό μου,
φτάνεις στο στομάχι μου,
γίνεσαι κόμπος!
Σφιχτός.
Βάφεται το νερό κόκκινο
σαν έρωτας.
Με τυλίγει ολόκληρη.
Χάνομαι στην αγκαλιά του.
Ή, μήπως είναι η δική σου
αυτή η αγκαλιά;