Βρέχει!
Τελευταία νύχτα του Νοέμβρη,
με πανσέληνο.
Και το φεγγάρι ολοστρόγγυλο
να παίζει κρυφτό με τα σύννεφα...
Βρέχει!
Και η υγρασία μου τρυπάει τα κόκαλα
φτάνει ως την ψυχή μου
την διαπερνά
την τσακίζει.
Βρέχει!
Κάποιον Ανδρέα σίγουρα έχω ξεχάσει
να ευχηθώ.
Μα δε θυμάμαι πια κανέναν...
Πήρες μαζί σου όλα τα ονόματα
σαν έφυγες.
Με άφησες αβάφτιστη
χωρίς όνομα,
χωρίς ταυτότητα,
χωρίς ζωή,
Να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου...
Κάπου αλλού,
σε άγνωστα μονοπάτια
που ποτέ πριν
δεν τα είχαμε περπατήσει μαζί.
Βρέχει!
και θέλω να πιω,
μα,
συνήθισα να πίνω από το στόμα σου
και το ποτήρι μου κόβει τα χείλη.
Τρέχει το αίμα
κυλά,
αδειάζει λίγο λίγο από το σώμα μου
φεύγει,
και εγώ ελαφραίνω
νιώθω σαν πούπουλο
πετάω ψηλά
χάνομαι.
Αρπάζομαι από τα σύννεφα
και αγκαλιάζω το ολοστρόγγυλο φεγγάρι.
Επιτέλους!
Σε κρατάω αγκαλιά αγάπη μου...