Κλείσε μου τα μάτια,
νυστάζω.
Δε θέλω να βλέπω πια το φως,
με κουράζουν οι εικόνες.
Τη μορφή σου, έτσι κι’ αλλιώς,
την έχω χαραγμένη
στο μυαλό μου.
Δε μου χρειάζονται τα μάτια μου
για να σε βλέπω.
Είσαι μέσα μου,
κυλάς στις φλέβες μου
σαν το αίμα μου.
Και δεν καταφέρνω να χωρέσω πουθενά
ποτέ.
Θέλω να αδειάσω
το αίμα μου,
να το στραγγίσω μέχρι την τελευταία
σταγόνα του
μήπως και καταφέρω
να σε αφήσω
να με αφήσεις...
Και μετά να κοιμηθώ...