Στέρεψαν οι λέξεις.
Σαν άδειο πηγάδι
το μυαλό μου.
Μόνο τον θόρυβο του τενεκέ
που ανεβοκατεβαίνει
άδειος από νερό
ακούω πια.
Στέγνωσε το στόμα μου,
και ένα φιλί σου
δεν βρέθηκε να με ξεδιψάσει.
Μαζεύω με την γλώσσα μου
τα δάκρυά μου
να δροσίσω τα χείλη μου.
Οι μυρωδιές του Απρίλη
με μεθάνε καθώς,
διασχίζω μόνη μου
τον κήπο.
Θα μπορέσουμε άραγε
να τις μοιραστούμε ποτέ;
Πότε ή ποτέ;
Πως να αντέξω στην ιδέα...
Από ενα τόνο να κρέμεται
όλη μου η ζωή...