Ὅλα θαρρῶ πὼς κλαῖνε
καὶ τοὺς καϋμούς των λένε.

Ἀμάν! καθεὶς φωνάζει,
κι’ ἀκούω νὰ στενάζῃ
βασανισμένη πλάσις,
τὸ κῦμα τῆς θαλάσσης,
ἡ ρεματιά, ἡ φτέρη,
τὸ μαλακὸ ἀγέρι,

ὁ βρέμων καταρράκτης,
ὁ φλέγων κεραυνός,
καὶ τῆς αὐγῆς ὁ κράκτης,
ὁ γαῦρος πετεινός.

Καὶ βλέπω ἀπὸ πέρα
ποιμενικὴ φλογέρα
νὰ καίῃ τὸν ἀέρα
μὲ φλόγας στεναγμῶν...

Ἀκούω ἕν’ ἀηδόνι
σὲ χαμηλὸ κλαδὶ
νὰ πικροκελαϊδῇ
καὶ ἡ ψυχή μου λυόνει.

Καὶ γάϊδαρος παρέκει
ἀποσταμένος στέκει
μὲ φόρτωμα στὴ ράχη...
Θεέ μου, πῶς γκαρίζει!
Ποιὸς τάχατε γνωρίζει
τί βάσανα νὰ τἄχῃ!