Ἄνθρωπος εἶμαι, ἄνθρωπος, καὶ τὴν ζωήν μου σύρω
μ’ ὀλίγα ψευτοδάκρυα, μ’ ὀλίγα ψευτογέλοια,
κι’ ἅμα κυττάζω στὰ ψηλὰ καὶ χαμηλὰ καὶ γύρω
ὅλα παντοῦ μοῦ φαίνονται τρελλοῦ παππᾶ Βαγγέλια.

Ἄνθρωπος εἶμαι, ἄνθρωπος μὲ χέρια καὶ μὲ πόδια,
σκυλιὰ γαυγίζουν πίσω μου, με κουτουλοῦν οἱ τράγοι,
τρώγω τὴν γῆν, ποὺ τοῦ ζευγᾶ τὴν αὐλακόνουν βώδια,
πρὶν λαίμαργα την σάρκα μου ἐκείνη καταφάγῃ.

Ἄνθρωπος εἶμαι, ἄνθρωπος, καὶ σὰν χαράζ’ ἡμέρα
στὸν κάθε παλῃοκαφφενὲ ξαπλόνομαι ἀνάσκελα,
κι’ αὐτός, ποὺ κατ’ εἰκόνα του μ’ ἐτίναξ’ ἐδῶ πέρα
ὡς δεῖγμα τῆς προνοίας του μοῦ στέλλει πάντα φάσκελα.

Ἄνθρωπος εἶμαι, φύσεως πετώσης καὶ πεζῆς,
Ἡράκλειτος φιλόσοφος καὶ δημοσιογράφος,
κι’ ὅταν κανένας μ’ ἐρωτᾶ «σ’ ἀρέσει, βρέ, νὰ ζῇς;»
τοῦ ἀπαντῶ «τρομάρα μου ἂν ἔλειπε κι’ ὁ τάφος».