Τεντωμένες αλήθειες,
αίμα έχουν μελάνι
σα διψάει το σώμα
στα ταξίδια που κάνει.

Άγριες νύχτες κι οι δρόμοι,
με φιλιά από χώμα
μες στη λάσπη με χάνω
και με ψάχνω ακόμα.

Απλωμένες συνήθειες,
στο μπαλκόνι του νου
σου τη βροχή περιμένουν,
του κρυμμένου ουρανού σου.

Στάζει σαν δηλητήριο
και τελειώνει η μέρα
κι όταν κλείνω τα μάτια
μοιάζει ο ύπνος φοβέρα.

Ότι στη ζωή μας γονατίζει
μαχαίρια που μας κόβουν τα φτερά.
Η μάσκα που ο χρόνος μας φορά
κι αυτή τη λίγη αλήθεια μας σκορπίζει.

Το σκοτάδι σαν φως
και το φως μας σκοτάδι
ο πιο άγριος πόνος
τ’ απαλότερο χάδι.

Γίναν ένα τα χέρια,
ατσαλένια αλυσίδα
Είπες θα `ρθει η σκουριά,
είν’ ο χρόνος παγίδα.

Ο καιρός μας ρημάζει,
η ζωή μας βιτρίνα
τα πουλάς όσο – όσο,
τα όνειρά μας εκείνα.

Που `φερνε ο αγέρας
κι ο αγέρας τα παίρνει
σε αδύναμους ώμους
το κεφάλι σα γέρνει.