Κάποιο βράδυ καθώς ήμουν πλαγιασμένος
Απ’ το τρέξιμο της ημέρας κουρασμένος
Μου χτυπήσανε της πόρτας το κουδούνι
Ο Χιούη, ο Λιούη κι ο Ντιούη
Ο Χιούη, ο Λιούη κι ο Ντιούη

Έμεινα άφωνος απ’ την επίσκεψή τους
Ήρθαν μέσα να μου πουν την άποψή τους
Γιατί το `σκασαν απ’ τη στοργή των Θείων
Απ’ τον κόσμο των καρέ και των σχεδίων

Μ’ ένα στόμα μου `παν τα μικρά παπάκια
Βαρεθήκαμε να μένουμε παιδάκια
Τη ζωή μας τόσα χρόνια γράφουν άλλοι
Άντρες θέλουμε να γίνουμε μεγάλοι

Στο στρατό να πάμε, να απολυθούμε
Της ζωής τα σκαλοπάτια ν’ ανεβούμε
Και να μοιάσουμε τους ισχυρούς ανθρώπους
Τους αφέντες μεσ’ σ’ αυτής της γης τους τόπους

Όλη νύχτα προσπαθούσα να τα πείσω
Στη Λιμνούπολη, στο Ντόναλντ να γυρίσουν
Γιατί μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο εδώ πέρα
Μεγαλώνοντας πεθαίνουμε μια μέρα

Μα ο ήλιος είχε ήδη ανατείλει
Κι απ’ τα μάτια μου χαθήκαν οι τρεις φίλοι
Έμοιαζε όνειρο η δική τους παρουσία
Τα παπιά γυρίσαν’ στην αθανασία
Ο Χιούη, ο Λιούη κι ο Ντιούη
Ο Χιούη, ο Λιούη κι ο Ντιούη
Ο Χιούη, ο Λιούη κι ο Ντιούη
Ο Χιούη, ο Λιούη κι ο Ντιούη