Με γλίτωσες απ’ της ζωής την καταιγίδα,
με γλίτωσες που ήμουν μοναχός.
Η αγάπη σου μου έγινε πυξίδα
και τώρα πια δεν είμαι ναυαγός.

Είσαι το λιμάνι μου εσύ
που ζητούσα μέσα στην ζωή,
φάρος μου έγινε η χρυσή καρδιά σου,
για άγκυρα μεγάλη τα γλυκά φιλιά σου.

Με γλίτωσες απ’ της ζωής το μαύρο κύμα,
με γλίτωσες που ήταν να πνιγώ.
Η αγκάλη σου και τα γλυκά φιλιά σου
μου σβήσαν κάθε πόνο μου φριχτό.

Είσαι το λιμάνι μου εσύ
που ζητούσα μέσα στην ζωή,
φάρος μου έγινε η χρυσή καρδιά σου,
για άγκυρα μεγάλη τα γλυκά φιλιά σου.