( Οι στίχοι 2, 3, 4, 5, 7, είναι της Ύβα Κουμαντάκη

Αν κάποτε σε πλήγωσαν
και το θυμάσαι ακόμη
γραψ’ το στην άμμο να σβηστεί
στο κύμα του συγγνώμη

Πιάσε το νήμα απ’ την αρχή
και πλέξε τα όνειρά σου
να κρατηθείς απ’ τον γκρεμό
που σε τραβά η καρδιά σου

Μη περιμένεις μη ζητάς
δε χάνεις αν δεν έχεις
σήκωνε μόνο όσα μπορείς
κι άντεχε όσα αντέχεις

Ότι δε φτιάχνει ξέχνα το
κι ότι αλλάζει φτιαξ’ το
ότι κρατείς κράτα καλά
κι’ ότι δεν έχεις άστο

Μη κάνεις χάρη σε εχθρό
σε φίλο μη κακίσεις
και μη γεννήσεις τον θυμό
άμα δεν τον ορίσεις

Συχνά μη λες ότι σκεφτείς
κι ότι στο νου γεννήσεις
όμως να σκέφτεσαι καλά
πάντα προτού μιλήσεις

Δρόμο δε χάνει ο καιρός
το μέτρημα ο χρόνος
μαύρο δε γνώρισε το φως
τη συντροφιά ο μόνος
και τη χαρά ο πόνος.