Πεζούνια, πετεινοί, πουλιά μεσ’ στες φωλιές εμπαίναν
κι’ εγώ φωλιά δυο όμορφα αγκάλια εψές είχα.
Ο κόσμος ετουρτούριζε κι΄εώ σε δυο δροσάτα
βυζάκια το κεφάλι μου το είχα `κουμπισμένο.

Δεν είσαι συ που μώμονες ποπανωθιό της βρύσης
αν δε στραγγίξη το νερό να μη μ’ αλλησμονήσης;
Εν είσαι συ που μώμονες κ’ έλεες αγαπάς με,
κι ακόμη χρόνος `εν ένι κι αρκίζες και μισάς με;