Σβήνω τα φώτα στο δωμάτιο που σ’ είχα
χίλιες μια νύχτες κι ήταν κάστρο η ψυχή
δράκοι μην μπουν και μας στήσουν παγίδα
Να που δεν έπιασε αυτή η ευχή.

Σώμα με σώμα με το φόβο παλεύω
ώρα με ώρα μεγαλώνει η φωτιά
νύχτα με νύχτα έναν πόθο παιδεύω
σ’ ένα κρεβάτι που `ναι πια ξενιτιά.

Κοιτάζω το ρολόι σαν χαμένη
κι η νύχτα στο μηδέν συνέχεια βγαίνει
Απόψε τ’ όνειρό μου αλλού θα κοιμηθεί.

Κοιτάζω το ρολόι σαν χαμένη
κι οι δείχτες απειλή και η γη καμμένη.
Αγάπη προδομένη πώς να λυτρωθεί;

Κι είναι μαρτύριο για το σώμα που ξέρει
και που σε ψάχνει σε μιαν άλλη ζωή.
Όποιος βαθιά του αγαπάει προσφέρει
μια ευκαιρία πριν το τέλος φανεί.

Σώμα με σώμα με το φόβο παλεύω
ώρα με ώρα μεγαλώνει η φωτιά
νύχτα με νύχτα έναν πόθο παιδεύω
σ’ ένα κρεβάτι που `ναι πια ξενιτιά.