Άλλη μια μέρα όρθιος, στου κόσμου τα παράλογα, να με μαλώνει η γειτονιά λες και έφταιγα που μεγάλωνα
Μες στα παλιά τα ρούχα μου, που έραβα κ’ αμπάλωνα, κατρακυλάω στον κόσμο αυτό, που χρόνια τον σκαρφάλωνα

Όσα με τρόμαζαν παιδί, όσα μικρός φοβόμουνα, ακόμα με στοιχειώνουνε, αν και τα καταριόμουνα
Και πώς να άλλαζε η ζωή αφού μια ζωή κρυβόμουνα, γύρω τα πάντα χάνονταν, μα εγώ καθόμουν φρόνημα

Τους πάντες γύρω πείσανε πως ήμουνα το πρόβλημα και έτσι με μπουζουριάζανε χωρίς κανένα πρόσχημα
Τον κόσμο θα τον άλλαζα κάποτε το καφίομουνα, αλλά ο ίδιος έμεινε και εγω αραχτός στον καναπέ κάθομαι φρόνημα, κάθομαι φρόνημα