Δεν ξέρω τι θα `μουν στον κόσμο εσένα αν δε γνώριζα,
απλώς τη ζωή μου σε μέρες και νύχτες θα χώριζα.
Θα ανάπνεα να ζω, να ζω χωρίς σκοπό
και κάποιοι θα `ξέραν απλώς πως υπήρξα κι εγώ.

Είμαι το σπίτι κι εσύ τα τριαντάφυλλα,
είμαι τα χέρια και είσαι τα δάχτυλα,
είμαι η έρημος και είσαι η άγια η βροχή.

Είμαι οι φλέβες και είσαι το αίμα μου,
είμαι τα μάτια και είσαι το βλέμμα μου,
είμαι η πέτρα που πήρε από σένανε ψυχή.

Δεν ξέρω γιατί θα υπήρχα αν δε γνώριζα εσένανε
θα ήμουνα έρημο σπίτι που ανέμοι θα δέρνανε.
Θα ένιωθα απλώς μα όπως ο τυφλός
θα πέθαινα δίχως να μάθω ποτέ τι είναι φως.

Είμαι το σπίτι κι εσύ τα τριαντάφυλλα,
είμαι τα χέρια και είσαι τα δάχτυλα,
είμαι η έρημος και είσαι η άγια η βροχή.

Είμαι οι φλέβες και είσαι το αίμα μου,
είμαι τα μάτια και είσαι το βλέμμα μου,
είμαι η πέτρα που πήρε από σένανε ψυχή.