Πετάς σαν το ζουζούνι από λουλούδι σε λουλούδι
πέρασε η άνοιξη κι ακόμα τριγυρνάς.
Σου το `χα πει θυμάμαι και θα σου το πω και πάλι
σαν το δικό μου νέκταρ δεν υπάρχει πια.

Το πέταγμα σου είναι φωτιά κι εγώ πως να σε πιάσω
είμαι διπλάνο ιστορικό κι εσύ υπερηχητικό.
Έτσι που πάω στο έδαφος θα σκάσω
κι έχω ξεχάσει το αλεξίπτωτο.

Με κλέβεις δε σε πιάνω,
μες στα μάτια σε κοιτάζω
τα μάτια σου ίσως λένε την αλήθεια.
Μια με φιλάς, μια μου φωνάζεις
κι όλο δύσκολα μου βάζεις
δεν είναι αυτό να γίνεται συνήθεια.

Το σώμα σου σαν φωτεινή επιγραφή του δρόμου
δεν προσπερνάς αν δεν τη δεις καλά καλά.
Μ’ έχεις γραπώσει σαν τις χειροπέδες του αστυνόμου
κι ούτε το ξίφος για τα γόρδια δεσμά.

Το πρόσωπο σου πίνακας, εντάξει πάω πάσο
πήρα πινέλο και μπογιά και τράβηξα μια πινελιά.
Δεν ήμουνα κι εγώ κανας Πικάσο
μα τη ματιά σου τη ζωγράφισα καλά.

Με κλέβεις δε σε πιάνω,
μες στα μάτια σε κοιτάζω
τα μάτια σου ίσως λένε την αλήθεια.
Μια με φιλάς, μια μου φωνάζεις
κι όλο δύσκολα μου βάζεις
δεν είναι αυτό να γίνεται συνήθεια.