Παντές το ριζικόν μου
Της τύχης παραγγέλει
Τουτα τα μμάτια να καμμύσω κλιόντα.

Κι αφόν είναι γραφτόν μου
Ότι ποτέ δεν μέλλει
Ώστι να ζήσω να χαρώ γελώντα.

Θελώ ζην μαρτυρώντα
Αν τύχως να τελειώσουν
Οι άχαροι μου χρόνοι
Κ’ οι περισσοί μου πόνοι
Την ζωήν μου την πικρήν
Να λευτερώσουν
Παρά να ζω θλιμμένος
Καλλιον στην γην στο χώμα
Σκουλλισμένος.

Τις εκοπιάσεν πιόν μου
Και τις επαραδάρτην
Ως γοιόν εμέν εις τον χορόν του Πόθου.

Κανένας των χρονών μου
Περίτου μου μου πειράστην
Τα μέλη μου το ξέρουν και το νιώθουν.

Πολλοί λαλούν “θυμώθου”
Αφόν πιόν δεν ολπίζεις
Αφήσ’ την δουλεψήν του
Γιάτ’ ίντα `π αφορμήν του
Το σώμαν ζωντανόν να μαρφτυρίζης
Κι άδικα με βουλεύγουν
Εις εκείνον όπου χρόνοι μου τελειώνουν.


Αγνώστου Κυπρίου ποιητή