Η ταμπακέρα σου αδειανή,
τα σπίρτα σου καμμένα
κι ούτε σημάδι, ούτε φωνή,
πως νοιάζεσαι για μένα.

Σαν την άδεια ταμπακέρα σου,
άδεια η ζωή μου, άδεια,
σαν τα σπίρτα τα καμμένα σου,
τ’ αξημέρωτά μου βράδια.

Η ταμπακέρα η αδειανή,
τα χέρια μού `χει κάψει,
να `χε καρδιά, να `χε φωνή,
πίσω να σε φωνάξει.

Σαν την άδεια ταμπακέρα σου,
άδεια η ζωή μου, άδεια,
σαν τα σπίρτα τα καμμένα σου,
τ’ αξημέρωτά μου βράδια.