Σφάζει και το μαχαίρι και το μπαμπάκι και η κουβέντα.
Σφάζει κι ένα μικρό σάρκινο όνειρο που δε χώρεσε
στον μεγάλο πέτρινο κόσμο.
Έχω φυλαγμένα όλα σου τα γράμματα. Μα εκείνο που έλαβα
τον Γενάρη του 1979 το `χω πάντα μαζί μου. Το πιο αιχμηρό…
Εκείνο που δεν απαντήθηκε…
Γιατί προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι «ο πραγματικός
ο άνθρωπος είναι αιώνιος οδοιπόρος. Περιπλανώμενος και φυγάς».
Νοιαζόμασταν πάντα τους άλλους. Γινόμασταν οι άλλοι.
Κι αφήσαμε ο ένας τον άλλο. Και κάναμε τα φιλιά μας
στάχυα στο αλώνι του χρόνου.
Λογικό το παράλογο στην αληθινή ζωή και στον αληθινό έρωτα.
Ξαναδιαβάζω το γράμμα σου.