Ψάχνω στα τυφλά τα πράγματα μας
κούτες με στιγμές στο πουθενά,
άδειο σπίτι άδεια τα όνειρα γυμνά.
Ένας αναπτήρας σου πεσμένος
σε μιαν άκρη σβήνει σιωπηλά
να θυμίζει εσένα μες στη μοναξιά.

Έτσι τώρα με αδειάζεις
μ’ άφησες σε μια γωνιά
έσβησε η αγάπη σου και δεν ανάβει πια.

Δώσε στον εγωισμό σου τα φιλιά μου
να `σαι εσύ καλά και εγώ πιο μακριά.
Δώσε στον εγωισμό σου τα φιλιά μου
κι όσο με σκοτώνεις τόσο θα πονάς
μάχιμη η καρδιά μου τον εαυτό σου πολεμάς.

Παίζει η μοναξιά μες στα σκοτάδια
το άδειο βλέμμα σου με κυνηγά
ίχνη σου παντού φωνάζουν δυνατά.

Έτσι τώρα με αδειάζεις
μ’ άφησες σε μια γωνιά
έσβησε η αγάπη σου και δεν ανάβει πια.

Δώσε στον εγωισμό σου τα φιλιά μου
να `σαι εσύ καλά και εγώ πιο μακριά.
Δώσε στον εγωισμό σου τα φιλιά μου
κι όσο με σκοτώνεις τόσο θα πονάς
μάχιμη η καρδιά μου τον εαυτό σου πολεμάς.

Πέφτει η καρδιά μες στα σκουπίδια.