Άλλη μια φορά που ξεχειλίζει
μέσα μου ποτάμι η ερημιά
σκεπάζει τα μαλλιά μου
του ανεκπλήρωτου η σκουριά.

Μ’ έχει καθηλώσει αυτή η θλίψη
που `ρχεται τις γκρίζες Κυριακές
αν είχα μια αγκαλιά
θα `χα ένα μέρος ασφαλές.

Μα ότι αγαπώ θα με ξοδεύει
κι ότι περισσεύει θα μισώ.

Κι όλα αυτά τα χρόνια σαν λευκά σεντόνια
με τυλίγουνε, δεν μ’ αφήνουνε.
Θέλω να τα σκίσω μην τα ξαναζήσω
κι από δω και μπρος μια ζωή στο φως να ζω.

Άλλη μια φορά που δίνουν μάχη
μέσα μου παλεύουν δυο θεριά,
αυτό που θα `θελα
κι αυτό που είμαι αληθινά.

Μα όποιο κι αν νικήσει εγώ χάνω
πιο κοντά θα φτάνω στον γκρεμό.

Κι όλα αυτά τα χρόνια σαν λευκά σεντόνια
με τυλίγουνε, δεν μ’ αφήνουνε.
Θέλω να τα σκίσω μην τα ξαναζήσω
κι από δω και μπρος μια ζωή στο φως να ζω.