Όταν βραδιάζει
ο εαυτός μου να `ξερες πως με τρομάζει,
κανένας έρωτας με σένανε δε μοιάζει
όσο κοντά κι αν είμαι πάντα σας συγκρίνω.

Άδεια η ψυχή μου
υποκατάστατα γεμίζουν την σιωπή μου,
μετά από λίγο με ξυπνάει η φωνή μου
και στην ηχώ της το όνομά σου διακρίνω.

Μέρα νύχτα σε θυμάμαι,
είσαι η εξάρτησή μου
όσα ζήσαμε πονάνε
και τρελαίνουνε τη λογική μου.

Μέρα νύχτα σε θυμάμαι κι είναι απαγορευμένο
γιατί ξέρω πως δε θα γυρίσεις.
Μέρα νύχτα σε θυμάμαι και δεν είσαι απωθημένο
είσαι όλες μου οι αναμνήσεις.

Δεν ξημερώνει
και εγώ τις ώρες μου περνάω στο σαλόνι,
σαν το κερί που έχω ανάψει και τελειώνει
διπλό ποτό τη μοναξιά κάνω και πίνω.

Μέρα νύχτα σε θυμάμαι,
είσαι η εξάρτησή μου
όσα ζήσαμε πονάνε
και τρελαίνουνε τη λογική μου.

Μέρα νύχτα σε θυμάμαι κι είναι απαγορευμένο
γιατί ξέρω πως δε θα γυρίσεις.
Μέρα νύχτα σε θυμάμαι και δεν είσαι απωθημένο
είσαι όλες μου οι αναμνήσεις.