Της ψυχής το κοκκινάδι,
στα δυο χείλη μου φορώ,
ξετυλίγω το κουβάρι
και την άκρη του βαστώ.

Όσο φως τόσο σκοτάδι
κρύβω εγώ σε μια ματιά,
απ´ τον ουρανό στον Άδη
κατεβάζω τα σχοινιά.

Ξέρω δρόμο που περνάει
απ´ του νου τα μυστικά,
ασημένια μονοπάτια
και κρατώ χρυσά κλειδιά.

Ξέρω μέρα που κρατάει
δεκατέσσερις ζωές,
κλείσ’ τα μάτια για ν’ ανέβεις
στου κορμιού τις κορυφές.

Πριν σ´ ακούσω έχεις μιλήσει,
πριν σε δω κρυφά κοιτάς,
πριν σ´ αγγίξω μ´ έχεις πιάσει,
πριν σε νιώσω με φιλάς.

Σαν πουλί που φτερουγίζει,
στης καρδιάς μου το κλουβί,
μα αν τ´ ανοίξω δε θα φύγει,
μόνο θα μ´ ακολουθεί.