Μαύρο σκαρί κακή βραδιά
τσαμπιά οι ψυχές στα αμπάρια
σηκώνει άγκυρα βαριά
λαθραία κάβους λύνει
από το Αϊβαλί να ξεχυθεί
να βγει στη Μυτιλήνη

Μέσα στη σάπια του κοιλιά
ο θάνατος γεννιέται
γυναίκες και μικρά παιδιά
βήματα δίχως χνάρια
αλλοιωμένα πρόσωπα
μάτια σβηστά, σβηστά φανάρια

Και εσύ βοριά, γεροβορία
δεν τη λυπάσαι λίγο
την τρομαγμένη τους καρδιά
που έχει ξεκουρδίσει
και άναρθρα παλμομετρά
τη χαραυγή για δύση

Στου Μπαρμπαλιά τα ανοιχτά
πετάει μαυροπετρίτης
που έχει το κύμα για φωλιά
τον άνεμο σεντόνι
από μακριά το θώρησε
και από ψηλά ζυγώνει

Καθώς το σπάει ο άνεμος
στου κόρακα τα βράχια
ζυγιάζει και λογίζεται
για μια στιγμή μονάχα

και αν έμαθες να περπατάς
και λόγο να αρθρώνεις
δεν έμαθες να αγαπάς
τη γη με σύνορα κεντάς
και όλο τη ματώνεις.