Πάλι σ’ έχασα, μεγάλε έρωτά μου
κι από `κείνο το πρωί,
πάλι άδεια έχει μείνει η αγκαλιά μου
κι ένα δάκρυ έγιν’ όλη μου η ζωή.

Ως πότε θα μου λείπεις, ως πότε θα μου λείπεις,
ως πότε θα `μαι σκλάβος του πόνου και της λύπης,
πότε θα σμίξουνε οι πόθοι μας οι χίλιοι,
πότε και πάλι θα χαρώ τα δυο σου χείλη,
πότε θα `ρθείς να μου μιλήσεις απαλά
και στη ζωή μου, που αδιάφορη κυλά,
ως πότε θα `μαι σκλάβος του πόνου και της λύπης,
ως πότε θα μου λείπεις, ως πότε θα μου λείπεις.

Κάθε ελπίδα μου, μαζί σου έχεις πάρει,
τώρα που `φυγες ξανά
και μονάχο μ’ ανταμώνει το φεγγάρι
να γυρίζω μέσ’ στα γνώριμα στενά.

Ως πότε θα μου λείπεις, ως πότε θα μου λείπεις,
ως πότε θα `μαι σκλάβος του πόνου και της λύπης,
πότε θα σμίξουνε οι πόθοι μας οι χίλιοι,
πότε και πάλι θα χαρώ τα δυο σου χείλη,
πότε θα `ρθείς να μου μιλήσεις απαλά
και στη ζωή μου, που αδιάφορη κυλά,
ως πότε θα `μαι σκλάβος του πόνου και της λύπης,
ως πότε θα μου λείπεις, ως πότε θα μου λείπεις.