Σηκώνομαι στα δυο μου πόδια... Ξεκινάει η Ιστορία.
Ψάχνω μέταλλα και πέτρες για να φτιάξω εργαλεία.
Βγαίνω για να κυνηγήσω λεία.
Το φαγητό είναι η πρώτη και η τελευταία μου επιθυμία.
Λίγο- λίγο μαζευόμαστε οικογένειες πολλές
και γινόμαστε η πρώτη ανθρώπινη κοινωνία.
Οι κραυγές γινόνται λόγια και η επικοινωνία,
που `ταν μόνο οπτική, γίνεται πια με ομιλία.
Ζωγραφίζουμε ό,τι δούμε,
τα πουλιά που κελαηδούν να μιμηθούμε προσπαθούμε.
Ό,τι φοβόμαστε κι ό,τι να αντιληφθούμε δεν μπορούμε
Το θεοποιούμε, Το επικαλούμαστε και Το παρακαλούμε.
Χτίζουμε σπίτια για να κοιμόμαστε
και ανάβουμε φωτιά, τριγύρω για να ζεσταινόμαστε.
Και, όταν μ’ άλλους του είδους μας συναντιόμαστε,
για το φαΪ, εννοείται πως σκοτωνόμαστε!
Μα, δεν αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους,
χτίζουμε τείχη γύρω από τα σπίτια σαν τα τείχη τους
για να προστατευόμαστε όλοι!
Και ετούτος ο θεσμός αρχίζει να μοιάζει «πόλη».
Σαν την πόλη που θα χτίσουμε,
όταν στην Μεσόγειο και εμείς κατηφορίσουμε,
μία καλύτερη ζωή να διεκδικήσουμε,
μία καλύτερη γη να καλλιεργήσουμε.

Ο ουρανός αδειάζει πάνω απ’ την γενέτειρά μου.
Νερό, Φωτιά και Γη και Αέρας μες στα σωθικά μου.
Δεν καλλιεργώ και βρίσκω την τροφή με τα λεφτά μου
κι αυτά για να τα βρω απ’ τις 8 είμαι στην δουλειά μου.
Είναι θέμα επιβίωσης, πρώτα τα βασικά:
Πόσιμο νερό να έχω πάντοτε κοντά,
φαγητό για το τομάρι μου να στέκει γερά
και ενα κρεβάτι ζεστό, να βλέπω όνειρα γλυκά.
Καλημέρα! Κι αν έχω σίγουρα τα παραπάνω,
τότε ξεκινώ να δω τη μέρα μου τι να την κάνω.
Κατ’ αρχάς, αφού δεν ξέρω πότε θα πεθάνω,
είναι μάταιο να κάνω πάλι μακροχρόνιο πλάνο.
Εξαρτημένος τελείως απ’ το σύστημα που μας τρέφει,
δίνει λίγα- λίγα, λίγο- λίγο να μας καταστρέφει.
Μα, ίσως μπορέσουμε να φύγουμε από δω.
Γι’ αρχή να πάμε ομάδικά να ζήσουμε σε ένα χωριό.
Να αυτονομηθούμε πρώτα ενεργειακά,
να φτιάξουμε ηλεκτρισμό με αέρα, νερό ή φωτιά.
Θελούμε λάδι, αλεύρι, μέλι, τσίπουρα και κρασιά,
κι ό,τι δεν βγάζουμε να το αγοράζουμε ανταλλακτικά.
Να ΄χουμε ζωα για κρέατα, αυγά και τυριά.
Να `χουμε κήπο για τα φρούτα κι όλα τα λαχανικά.
Τα ξύλα τα περσινά να καίμε για να ζεσταθούμε.
Δουλειές και αγαθά, τα πάντα να τα μοιραστούμε.