Σπασμένη μοιάζει η ράχη των ονείρων μου
καθώς μετρώ τα χρόνια και τα σκαλοπάτια,
καθώς το αστρί μου από γεννησιμιού του απείρου μου,
παλεύει φως να μου κεντά πάνω στα μάτια
γι’ αυτό εδώ το ξημέρωμα που σιγοφανερώνεται
και με κυκλώνει αργά και με κατασπαράζει,
στέκεται στην άκρη του ορίζοντα κι απλώνεται,
τη μαύρη καταιγίδα του μυαλού μου ησυχάζει.
Στολίζει τ’ αύριο και διώχνει τα φαντάσματα,
φυσάει το αγιάζι στα πεσμένα μου σαγόνια,
και τη σκυφτή μου πλάτη μ’ όλα τα τεχνάσματα,
κουρδίζει να αγκαλιάσει τα άδεια μου πνευμόνια.
Θυμάμαι, κάποτε παιδί τον εαυτό μου,
είχα το νου χορτάτο απ’ τα φτεροκοπήματα
κι ευκολοστάλακτο το ανήμερο εντός μου
πάλι καλά με νίκησαν τα ποιήματα!
Ίσως να έπεσα κάπου, ίσως να χτύπησα
κι η μνήμη φύλαξε την αίσθηση του πόνου.
Σημάδι κράτησε το σώμα μου και λύγισα
η αναπνοή μου είναι τώρα η αίσθηση του χρόνου.
Όμως, το φως από αυτό εδώ το ξημέρωμα,
παραμυθία στα μαύρα μου φεγγάρια.
Πως ν’ ανεχτώ του ονείρου μου το ημέρωμα
να μη χωρά στου θησαυρού μου τα λογάρια;

Κάθε σου θύμιση, ένα νεύμα στο φως
παρηγοριά σου όσο στέκεις σκυφτός.
Ψάξε εκεί στο φως...
στο σκοτάδι τ’ αύριο δεν ανασαίνει.
Κάθε μας λέξη είναι και μια ατραπός,
των ονείρων μας ο πρώτος καρπός.
Ψάξε εκεί στο φως...
Κάθε χαμόγελο τον πόνο γλυκαίνει.
Έπαψα να πιστεύω πια στ’ αναπαλλέματα,
σε ανασεισμούς, σπαράγματα και τέτοια
μπανταρισμένα ξέφτια στα ηλιοβασιλέματα
τα ονείρατα παράβρασαν σε τσίγκινα λεβέτια.
Κι απ’ αυτό εδώ το ονειροαπόσωσμα πήρα,
ένα χερόβολο μικρό, μια χούφτα κράτησα.
Ξέπλυνα τα μάτια με του ονείρου μου τη φύρα
να δω στο φως τι πήρα και τι άφησα.
Συμφιλιώθηκα με τα δεσμά και το έρμα μου,
τη μετριότητα, το ανάγκεμα, όλα αντάμα.
Κρυφά κι ανάκρυφα μαγεύουνε το βλέμμα μου.
Ψάχνω στο φως για σάρματα και θαύμα.
... Ψάχνω στο φως
κι ό,τι γνώριμο βρω το αποφεύγω.
Ψάχνω εκεί απλώς,
στο σκοτάδι τώρα πια δεν ανασαίνω.
Αδιάκοπα στο πλάι μου το αύριο σαλεύει,
ολόγυρά μου ανέγγιχτο και δροσερό αγέρι.
Όσοι έφαγαν κι όσοι ήπιανε στη μαύρη τώρα χλεύη.
Για τούτο το ξημέρωμα θάβω στο φως το αστέρι.