Σε μια του Βέλγιου ακτή, παντέρημη και κρύα,
κάποια νυχτιά οικουμενική μ’ έβγαλεν ένα τρένο
και χάθηκε, σφυρίζοντας στριγγά μες στα σκοτάδια,
αφήνοντάς με στο σταθμό, κατάμονο και ξένο.

Ω! Πόσο ήταν πένθιμος κι αγριωπός ο τόπος...
Τις μέρες, μόνη συντροφιά το πέταγμα ενός γλάρου·
τις νύχτες, ο αδιάκοπος ο ρόχθος των κυμάτων·
και, μακριά, τ’ απόκοσμο το φως αγνώστου φάρου.

Έζησα εκεί ολάκερο χειμώνα εξορίας,
ανάμεσα σ’ απλοϊκούς ψαράδες που ιστορούσαν
θαλασσοπεριπέτειες τα βράδια που γυρνούσαν,
ενώ εγώ απ’ το θαμπό το τζάμι της ταβέρνας

Εκοίταζα με σπαραγμό τα φωτεινά καράβια
που μακριά παλεύανε με τα υγρά σκοτάδια.

Ω! Πόσο ήταν πένθιμος κι αγριωπός ο τόπος...