Στου ρημαγμένου της σπιτιού το πέτρινο κατώφλι
με τα ρυτιδωμένα της τα χέρια σταυρωμένα,
στ’ αγκυλωτά της γόνατα, τον ώμο της σκυμμένο,
και τα σβησμένα μάτια της στο χώμα στυλωμένα,

κάθεται η Γριά στη λιόλουστη μεσημεριάτικη ώρα
ακίνητη ― κι από χαρές και λύπες ξεχασμένη.
Η αύρα, τ’ άσπρα της αριά μαλλιά σιγοχαϊδεύει,
κι ο ήλιος παίζει απάνω τους. Κι η Γριά η κουρσεμένη

κι απ’ την αδιάφορη ζωή κι από το μαύρο Χάρο
που το έρημο κατώφλι της κανείς πια δεν περνάει,
π’ ούτε ζητάει τίποτα και π’ ούτε καρτεράει,

μένει μέσα στη λιόλουστην ημέρα ξεχασμένη,
κοιτάζοντας ακίνητη μέσα στα περασμένα...

Σα νάτανε μαζί μ’ αυτά κι εκείνη πεθαμένη.