Καλοί μου ανθρώποι, ακούστε με,
μη φεύγετε, που πάτε,
μια μοίρα με κατάτρεξε,
μη με πετροβολάτε.

Σε σταυροδρόμι στάθηκα,
στην πέτρα είχα καθίσει
και κοίταζα πως χάνεται
η αγάπη μου στη δύση.

Και ήμουν ο παράξενος,
ο λαλητής ο πλάνος,
τρελός για σένα ήμουνα
για άλλους ο ζητιάνος.

Το φως μου εβασίλεψε
σαν ήλιος μες στη νύχτα,
πετροβολάτε με άνθρωποι
τρελός είναι στ’ αλήθεια.