Οδός Ανθέων, Ρόδου, Αλκυονίδων,
οδός Εσπέρου, Νυμφών και Ατρειδών,
βεράντες, κήποι και ανάκτορα κυρίων
τα μπλε βελούδα τους τα ράβει ο Ραμόν.

Πισίνες, γήπεδα, γκαζόν και λιμουζίνες
κι οι αρχιτέκτονες να θριαμβολογούν,
το χρήμα πλέει, πελάγη ευτυχίας
χωρίς το Σύνθια οι ήρωες του Ντίκενς κολυμπούν.

Μη λες πως φεύγεις κι ακόμα είσαι εδώ
ένας αλήτης τραγουδάει στο σταθμό,
φεύγει το τρένο και σου παίρνει τα όνειρα σου.
κι εσύ μένεις αιχμάλωτος εδώ.

Οδός Πίνδου, Αθηνάς, Μεταξουργείο
μαύρος καπνός, χαλάσματα φωτιά,
ερειπωμένοι τοίχοι κάποιου παλιού σχολείου
που μέσα ακόμα χτίζουν όνειρα παιδιά.

Στο πεζοδρόμιο η ελπίδα σπάει τη φλέβα
κι από απέναντι ο μπάτσος με στολή,
σκιά του νόμου μοιράζει κλήσεις στην αρένα
στους θεατές που είδαν πριν λίγο τη σφαγή.

Μη λες πως φεύγεις κι ακόμα είσαι εδώ
ένας αλήτης τραγουδάει στο σταθμό,
φεύγει το τρένο και σου παίρνει τα όνειρα σου.
κι εσύ μένεις αιχμάλωτος εδώ.