Ότι θυμίζει εσένανε είν’ όλη μου η πατρίδα,
είναι στα βράχια το νερό είναι η λέξη ελπίδα.
Μέσα στο σπίτι μου το φως, μέσα στη κάμαρα μας
είναι της σάρκας ο αχός κι όλα τα όνειρα μας.

Ακόμα και αν έφυγες πολύ μακριά από μένα
τις νύχτες αξημέρωτα θα ψιθυρίζω ένα.
Ένα θα λέω όνομα και θα ‘ναι το δικό σου
που πήρες απ’ το σώμα μου όλο το μερτικό σου.

Για αυτό κι εγώ παραμιλώ
και σ’ όποιον δω για σένα,
για σένα μόνο του μιλώ.
που έφυγες, που έφυγες στα ξένα.

Είσαι το πρώτο πέταγμα, είσαι το πρώτο βήμα
δεν είσαι στιγμιότυπο, είσαι βροχή και ποίημα.
Έγραψες ανεξίτηλα στο μέσα μου κιτάπι
πήρες όλα τα βάσανα και τα ‘κανες αγάπη.

Για αυτό κι εγώ παραμιλώ
και σ’ όποιον δω για σένα,
για σένα μόνο του μιλώ.
που έφυγες, που έφυγες στα ξένα.