Ο Βαρδάρης μου κουβάλησε μια σκέψη,
πρωί-πρωί κι ήταν σαν θάλασσα πλατειά,
μια γοργόνα μες στο πέλαος στη μέση,
και η δική σου μελιστάλακτη ματιά.

Ένα δελφίνι παιγνιδίζει μες το κύμα,
ανάσες παίρνει και βουτά μες το νερό,
δεν έχει ρότες το ταξίδι μας τι κρίμα,
η αγάπη χάθηκε βαθειά μες το γιαλό.

Μοναχικός ο καβαλάρης αγναντεύει,
τον καιρό να προσπερνάει σιωπηλά,
μα δεν ξέρει στη ζωή του τι γυρεύει,
του έχουν κρύψει την αλήθεια τα βουνά.

Τ άστρα φώτισαν την σκέψη μες τη νύχτα,
και η γλυκιά οπτασία τώρα κυβερνά,
ο Βαρδάρης κράτησε μακριά την πίκρα,
και σαν την Άνοιξη η ζωή μου τραγουδά.