Ποτέ δεν έζησα σε τόπους μαγικούς
Που πάντα ήθελα να δω αληθινούς
Ποτέ δεν είδα τον ήλιο να γελά
Μόνο το είδωλο στο τζάμι να γερνά...

Μέσα στην πόλη τις σκιές ακολουθάω
Τρέχω σε δρόμους, διαδρόμους και ρωτάω
Ποιος ξέρει τώρα που μπορώ να γαντζωθώ
Ποιος είδε άραγε ποτέ του τον Θεό;

Σ’ αυτή την πόλη που πεθαίνει λίγο λίγο
Από παλιά προσπάθησα να φύγω
Ποτέ δεν τόλμησα, φοβόμουν μην χαθώ
Η νύχτα έπεσε και να `μαι πάλι εδώ


Με φυλακίζουν όλη νύχτα κι όλη μέρα
Άγχος, ρουτίνα, φασαρία και φοβέρα
Ένας στρατός από παιχνίδια που γελούν
Κάποιος κουρδίζει και αυτά ακολουθούν..

Πίσω από πρόσωπα θλιμμένα και βουβά
Ποιος τάχα ξέρει που να κρύφτηκε η χαρά
Πίσω απ’ τις γρίλιες τα φώτα παιχνιδίζουν
Όλοι βαρέθηκαν κι εδώ όλοι γυρίζουν...

Σ’ αυτή την πόλη που πεθαίνει λίγο λίγο
Από παλιά προσπάθησα να φύγω
Ποτέ δεν τόλμησα, φοβόμουν μην χαθώ
Η νύχτα έπεσε και να `μαι πάλι εδώ