Δέκα σκαλοπάτια κάτω από τη γη,
στην Πλατεία Βάθης μια πληγή
ήταν το υπόγειο που μέναμε.
Δέκα σκαλοπάτια κάτ’ απ’ τη ζωή,
ίσα ίσα μια αναπνοή
όλος ο αέρας που ανασαίναμε.

Μα είχαμε μι’ αγάπη στο υπόγειο
που ζέσταινε ολόκληρη υδρόγειο,
κι αστράφταμ’ από αγάπη μέσα εκεί
σαν δυο φεγγάρια πάνω απ’ τη Μεσόγειο,
κι ας ήμαστε σ’ ένα υπόγειο.

Δέκα σκαλοπάτια κάτω από τη γη,
στην Πλατεία Βάθης ναυαγοί
κι ούτε "Μια βοήθεια!" δε φωνάζαμε.
Δέκα σκαλοπάτια κάτ’ απ’ τη ζωή,
πάντα νύχτα και ποτέ πρωί
μες στη φυλακή μας που νοικιάζαμε.

Μα είχαμε μι’ αγάπη στο υπόγειο
που ζέσταινε ολόκληρη υδρόγειο,
κι αστράφταμ’ από αγάπη μέσα εκεί
σαν δυο φεγγάρια πάνω απ’ τη Μεσόγειο,
κι ας ήμαστε σ’ ένα υπόγειο.