«Και μην τολμήσεις να με κάνεις ποίημα! Μην τολμήσεις!
Μ’ ακούς;» του φώναξε από το παράθυρο καθώς
εκείνος έμπαινε στο παλιό του αυτοκίνητο. Και αμέσως
μετά μουρμούρισε: «Μόνο η ζωή σου θέλω να `μαι». Μ'
αυτά τα λόγια στο στόμα της η Σοφί έτρεξε και πήρε
το σημειωματάριό της απ’ το καφέ κομοδίνο και άρχισε
να γράφει με λύσσα. Μέσα στο σώμα της είχαν φωλιάσει
όλοι οι λυγμοί του κόσμου.

«Με νάρκωσαν και με βίασαν».
Δεν απέχω και πολύ από αυτή την κατάσταση.
Σθεντόν και ψυχολογική βία.
Τα σθεντόν είναι παλιά ιστορία
Που το σώμα θυμάται.
Μια παλιά υστερία καλύτερα.
Τα τοποθέτησα σήμερα κιόλας (όπως τότε) πάνω στο κομοδίνο μου
για ασφάλεια.
Έχω άλλες 22 μέρες μπροστά μου (και τη μισή σημερινή).
Σθεντόν και βία.
Η βία.
Αυτή η ατέρμονη εσωτερική ένταση
που προκαλεί το αίσθημα του ανικανοποίητου και η επίγνωσή του,
αυτή η βία σαν σαράκι
μού κατατρώγει την ψυχή.
Μια δύναμη απολύτως καταλυτική για την ισορροπία μον.
Αναρωτιέμαι αν τα βιβλία σον θα πάρουν ποτέ θέση στο κομοδίνο μου.
(και άρα εσύ στη ζωή μου)