Άνοιξε του Μάρτη το νεφρί
καταρράκτες ρίχνει στο Tirreno.
Κάβο να φανεί δεν περιμένω
και η πορεία, πάντα δυτική.
Η γραμμή μου πάνω στον καιρό.
Giberalta πάλι θα περάσω.
Τι κι αν προσπαθώ να την ξεχάσω
τ’ όραμα της, `μπρός μου, λυγερό.
Φέρμα, ο χρόνος μέσα στο μυαλό.
Δάκτυλα που παίζουν με σφιλάτσο.
Ήτανε μαγκιόρο το στραπάτσο
κι αν περάσαν χρόνια, δεν ξεχνώ.

Μια ιστορία είναι κι αυτή
σαν χίλιες τόσες άλλες
κι αν σου κάτσει βαρετή
στείλε σε με τις λάνιες
Μια ιστορία είναι κι αυτή
αξίας μιας πεντάρας
που ίσως κα να την έγραψε
κάποιος Λουκάς Νταράλας

Βγήκε μια νυχτιά στον πηγαιμό
γιά ταξίδι, πού `μελλε λογκάδο.
Από να σκοτώνω, να την θάβω

κάλλιο να την βλέπω, στο φτερό.
Κράτησε η μπόρα ξαφνικά.
Άνοιξ'η θολούρα στο μυαλό μου.
Το μεδούλι, μεσ’ το κόκαλο μου
ψιθυρίζει “μήπως σ’ αγαπά;'
Τώρα στον ορίζοντα δειλά
βλέπω μιάν απούσα σιλουέτα.
Ώρα να μαζέψω τη μπαρκέτα.
Φούντο!! Οκτώ κλειδιά τη δεξιά.