Στη μνήμη του Μάριο ντε Σα-Καρνέιρο.

Τα φώτα στους δρόμους δεν ήταν ποτέ φορτισμένα
με τόση μελαγχολία. Οι φωνές των μανάδων καλούν
τα παιδιά τους για το βραδινό,
γι’ αυτά πολύ νωρίς, πάντα πολύ νωρίς.
Από ένα who-is-who σκιών
μαθαίνω μερικά ονόματά τους,
αλλά δεν πλησιάζουν άλλο.

Όλη η Λισσαβόνα πίνει
μέσα στη τούλινη φεγγαράδα.
Οι όχθες του ποταμού Τάγος
σαν συρραπτώμενα χείλη μιας πληγής.
Και σκέπτομαι τους ποιητές που αγαπώ: έναν
που θυσίασε τη βασιλεία των ουρανών
για μια δημοκρατία.