Μια απ’ τις φιλενάδες μου ήταν κι η Νίνα.
Νίνα, δικιά μου, αίμα μου, πάντα
πιασμένη στη θηλιά της αυταρέσκειας μου.
Ώσπου μια μέρα η Νίνα
σ’ ένα ζωντόβολο προσφέροντας τη ζεστασιά της,
έσυρε τη σκιά της ως του γάμου τον ιερό βωμό
και μ’ άφησε με ανοιχτά τα πόδια -
ψαλλίδι φραγκοράφτη.

Υπάρχει αντεκδίκηση: Το γράψιμο.

Όμως εάν κοιτάξετε τα μάτια μου
θα δείτε
μία μεταξωτή κλωστή σελιδοδείκτη
εκεί όπου σταμάτησε η ζωή μου.