Ο κόσμος με ζηλεύει.
Με βλέπει σε σεληνόφωτο τοπίο,
το Αιγαίο για τραπεζομάντηλο,
κι ένα νησί κάθε φορά να στολίζει το τραπέζι.
Με βλέπουν αγέρωχο
ή κάτω από μια αψίδα θριάμβου
προς τιμή των επιτευγμάτων μου.

Λοιπόν, θα σας περιγράψω εν τάχει τη ζωή μου.

Όταν ακόμη ήμουν μπόμπιρας,
μου επέβαλαν να το βουλώσω με το ζόρι
και με ξαπόστειλαν σε μια χώρα του βορρά,
μ’ ένα κομπολόι να μετράω τους λυγμούς μου.
Ανάμεσα σε μένα και τον κόσμο
υπήρξε η ημερομηνία γέννησης, ο τόπος γέννησης
και το καταφατικό "ναι", για να πιάνομαι στη φάκα.

Με το καιρό δημιούργησα ένα ποιητικό alter ego
και ταξίδευα τρίτη θέση (πως αλλιώς;)
σε κάθε είδους συναίσθημα.
Χαλάρωσαν τα χείλη, σάλεψε η γλώσσα,
η ζωή ζωντάνεψε στη νεκρική μάσκα,
έτοιμος τώρα για Πράξη Πρώτη, Σκηνή Πρώτη.
Είναι πάντα τιμή
να σε επευφημεί το παρελθόν.
Οι εντυπώσεις μάλλον βεβαιώνουν το κίνητρο για φθόνο
σε βάρος της ψυχής κρυμμένης σε θηκάρι.
Συγχωρώ τη ζήλεια του κόσμου.
Σε μια χούφτα, η γαλάζια θάλασσα δεν είναι πια γαλάζια.
Αν μπορούσαν να την περιγράψουν
θα ήταν οι μεγαλύτεροι ποιητές.